Սպասում....

Ինչքա՞ն սպասեմ....օ՞ր, շաբա՞թ, տար՞ի, թ՞ե մի ողջ կյանք....Սպասում ես դու էլ չգիտես ինչի.....սպասում ես երազանքի ու իրականության միախառնման...Սպասում ես լույսի`հավերժական լույսի....առանց մթության նշույլի անգամ, երբ մթնշաղն ու աղջամուղջը էլ քեզ չեն գոհացնի...Սպասում ես հեքիաթի, որտեղ արքայադուստրը դու ես, բայց 12-ի ղողանջները կառքդ դդմի չեն վերածի, իսկ արքայազնն էլ իրական կլինի....Սպասում ես գարնան...հավերժական գարնան` առանց կորստի ու թախծի...սիրո գարնան....
Սպասում ես սիրո` ջինջ, մաքուր, պարզ ու առանց այլևայլությունների.....սիրո, որն ինքն իրենով ամեն ինչ կասի...
Ու ողջ կյանքդ այդպես սպասում է, սպասում և հույս, որ մի օր երազանքներիդ այլևս երազանք չես կոչելու.......հույս երջանիկ հավերժության....